Dostałem eksmisję, wyrzucili nas obydwóch z bratem. Domu nie miałem, spałem na ławce. Umyć się nie było gdzie. A z tą nogą, to było tak, że meble kiedyś nosiliśmy i coś tam się oberwało, spadło mi na nogę. Rana powstała. Nigdzie nie chodziłem bo po co mi lekarz, a przejdzie, samo przejdzie mówiłem. I nie przeszło. I noga zaczęła się psuć. Gangrena szła do góry.

W szpitalu padło: „albo życie, albo noga…” Potem byłem bez nogi na tej ławce dalej. Ktoś się mną zainteresował, zaprowadził tutaj. #Caritas Archidiecezji Katowickiej Ośrodek Świętego Jacka . To był rok 2014. Portier pomógł mi wejśc na góre pierwszy raz, ale powiedziałem sobie że muszę się sam nauczyć. Minęło siedem lat i niech pan zobaczy – teraz dla mnie nie ma przeszkody, wystarczy żeby poręcz była. Wszędzie wchodzę sam. Żyje się dobrze, nie narzekam.

Człowiek się ma gdzie ogolić, gdzie przebrać, ubrania czyste są. To co mam to widać. Kiedyś nie miałem nic. Byłem brudny niemożliwie. Od przyjścia tu czuję, że jestem normalny.Nie pije już siódmy rok. Od dnia, w którym tu przyszedłem. Widzę ludzi. Rozmawiam z tym kolegą, z tamtym kolegą. Jak jest ładna pogoda to idę do parku posiedzieć.

Powiem panu, że są tacy ludzie, którzy jak mnie widzą z moją „Kasią”, bo ja tak wołam na swój chodzik – „Kasia”, to mówią czasem na ulicy jak im przeszkadzam – „panie, weź pan ten złom i idź pan stąd.” Są tacy, ale my się z „Kaśką” nie przejmujemy nimi, co mamy zrobić? Kiedyś, jak jeszcze miałem tą nogę, byłem bezdomny, a było ciężko, to ludzie tak bardziej sami z siebie pomagali. Jakąś zupę przynieśli, ubranie jakieś żeby się ogrzać. A teraz, to nie ma takiej życzliwości na ulicy. Tylko tutaj w zasadzie jest jakaś opieka, troska.